Braziliaans avonduur

Ik doe mijn ogen open en kijk naast me. Een man met een hoed voor zijn gezicht. Hij snurkt. Ik kijk de andere kant op en zie een grote liefde van mij. Liever geen triootje.

Negen jaar geleden hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. Toen zag ik hem door een roze bril: zijn puurheid vervormd tot perfectie. Nu is het anders, we hebben ons allebei ontwikkeld. Ik voel me wat bewuster. Ook van mijn liefde voor hem. Ik heb uitgekeken naar onze 'weermoeting': het is lang geleden dat we elkaar hebben aangeraakt.

Ik zoek toenadering, dat best lastig is in het donker. Ik stoot mijn hoofd tegen het raam. Hij blijft stil. Ik kijk naar hem; silhouetten van zijn verschillende vormen schieten voorbij. Ik probeer hem uit te kleden en te ontdekken hoe hij er naakt uitziet. Tot op het bot van kwetsbaarheid. In de donkere nacht een extra uitdaging, een spanningsverhogende factor. Mijn ogen proberen hem te ont-wikkelen. In een en dezelfde beweging, vloeiend. Alsof ik het elke nacht doe of een natuurtalent ben. Hij blijkt dat meer te zijn. Misschien ook niet zo moeilijk. Desalniettemin blijven mijn ogen hem volgen.

Deze keer zonder roze bril: die heb ik lang geleden afgezet. De minder leuke kanten van hem heb ik ondertussen gezien. En ik weet van zijn moorden, corruptiezaken en andere onrechtvaardige en gewelddadige praktijken. Mensonterende gebeurtenissen die niet op deze plek zouden zijn als hij er niet was geweest. Gelukkig is hij in zekere mate nog vrij. Hij kan er niks aan doen; het komt door maar enkele van 'zijn' mensen.

We rijden verder. Ik op hem, een passievolle weg. Wie weet is hij ook op mij, ondanks mijn behaarde benen met minstens tien muggenbulten en mierenbeten.

Het wordt licht. Zijn vormen worden langzaam door de zon ingekleurd: groen en variaties daarop. Zijn voeten, waarnaar de mijne verlangen, kleuren rood. Zijn lichaam reikt verder dan ik dacht, meer wervelend ook. Zijn flakkerende ogen doet hij dicht en ik zie de blauwe oogschaduw met witte sporen. Cocaïne? Ik druk mijn neus tegen het raam en ik ruik zijn zoete geur.

Ietwat uitgeput kom ik, aan in zijn jongste vorm: Brasilia. Het was een intieme nacht. Ik geniet nog wat na, met een lichte schaamte over mijn onhandigheid. Ik neem afscheid van mijn nietsvermoedende buurman en stap de bus uit. Zware ogen... ik had me voorgenomen om genoeg te slapen. Maar toch schrijf ik nu: gelukkig was het deze keer geen droom.

Een goede vriend, Robson, staat mij al lachend en zwaaiend op te wachten. De ballon kon hij niet vinden, zei hij. Zijn open armen zijn voor mij meer dan genoeg. Ik spring. De komende week geen wilde busrit, misschien wel een zelf gemaakte koffie van het land?

Ja! Obrigada, Brasil.